Hoewel de statistieken inmiddels een opgaande lijn laten zien, er zijn iedere week minder Corona-doden en bezette IC-bedden, zitten we nog steeds in Corona-tijd. En waar we dachten dat het misschien een paar weekjes thuiswerken en behelpen zou worden, konden de kinderen afgelopen week voor het eerst in twee maanden pas weer naar school of de kinderopvang. Het sociale leven valt stil, mensen in zorginstellingen mogen al die tijd geen bezoek ontvangen, alle niet -spoedeisende zorg viel stil. Het doet pijn om (zieke ) familieleden niet te kunnen bezoeken. Na al die weken missen we de knuffel van een goede vriend of vriendin. Het is eenzaam om zoveel thuis te moeten zijn. Ik zal vast niet de enige zijn die niet kan wachten tot alles ‘weer normaal wordt’, of in ieder geval zoveel als mogelijk ‘normaal’.

En hoewel het stil werd op de straten (ik mis de ‘files’ voor mijn deur helemaal niet, overigens), bruist Dordrecht. Horeca-ondernemers die alles uit de kast trekken om hun heerlijke maaltijden aan de man/vrouw te brengen, winkels die hun uiterste best doen om hun spullen online of anderszins op afstand te verkopen. Fysio’s die hun patiënten op afstand een consult aanbieden. En hoewel ik het ontzettend jammer vind dat we op deze heerlijke dagen nog niet op het terras mogen zitten, ben ik vooral ook trots. Trots dat we ons niet laten kennen, dat we doorgaan. Dat we zoveel ondernemers hebben die creatief zijn in het vinden van manieren om door te kunnen. Dordt is een top-stad, daar mogen we met zijn allen trots op zijn. Ook in Corona-tijd.

Arine van der Ham, raadslid CDA Dordrecht

Categorieën: NieuwsSociaal