Een nieuwe blog van Frans Riet:
Op 16 januari was er een hoorzitting over het al dan niet kappen van een boom aan het Steegoversloot. Het ging om een taxus in de tuin die eigendom is van een van de bewoners. Aanvankelijk was een kapvergunning verleend, maar na veel protesten werd die teruggedraaid en had de gemeente het idee dat met een forse snoei van de boom, door middel van het kandelaberen er een goede tussenoplossing was gevonden. Kandelaberen wil zeggen snoeien tot vlak voor de stam, waarna er nieuwe groei ontstaat die dan beter is te geleiden. Maar ook dit stuitte op bezwaren van omwonenden die ruim 300 handtekeningen hadden verzameld.
Enerzijds dus eigenaren die een boom in hun eigen tuin willen kappen, anderzijds velen die vinden dat elk stukje groen in de binnenstad met hand en tand verdedigd moet worden. En natuurlijk heeft de overheid zich in een democratie aan de regels te houden. Het was dan ook netjes van wethouder Reynvaan dat ze meedeelde dat het haar oprecht speet, “dat het proces is verlopen zoals het is verlopen. Dat verdient geen schoonheidsprijs en dat is zacht uitgedrukt.”
Tijdens de hoorzitting werden allerlei argumenten aangedragen waarom er niet gekapt en ook niet zo rigoureus gesnoeid mag worden. In het laatste geval zou er mogelijk geen kapvergunning nodig zijn, dus zou het probleem zijn opgelost…….Gelukkig hoef ik zelf geen uitspraak te doen op deze hoorzitting die veel weg had van een aflevering van “De Rijdende Rechter”, met dit verschil dat de uitspraak nu over enkele weken zal plaats vinden, niet door een rechter, maar door de betrokken wethouder.
Toch een paar kanttekeningen. Het is goed dat bewoners zich betrokken voelen bij het in standhouden of verbeteren van de woonomgeving. Het is goed dat er regels zijn voor inspraak. Het is goed dat er hoor en wederhoor plaats vindt. Dit alles zijn zaken die diep geworteld zijn in onze democratie. Misschien nog wel sterker dan een 80 jarige boom, want onze democratie heeft veel diepere wortels. Maar als ik kijk wat dit allemaal kost! Een wethouder, een jurist, een advocaat, twee mensen van de omgevingsdienst, één persoon van het gemeentelijk groen, de vele mensen die tijdens hun werk even “vrij namen”, de accommodatie, noem maar op. En dat terwijl dit al de tweede hoorzitting was over onze wintergroene taxus.
En dan worden er allerlei argumenten gebruikt, zowel door voorstanders als tegenstanders van de kap. En al die argumenten zullen zeker waar zijn. Hoe de beslissing ook uitvalt, nooit zal iedereen helemaal tevreden zijn. Meer dan 300 mensen hadden een handtekening gezet onder de oproep voor het behoud van de boom. Een boom die gewoon bij iemand in zijn eigen tuin staat. Als die in mijn tuin gestaan zou hebben, zou ik misschien wel gedacht hebben “had ik maar nooit een kapvergunning aangevraagd en hem gewoon enkele tientallen jaren terug, toen hij groter werd, gesnoeid, of misschien zelfs gekapt. Niemand die dan bezwaar had gemaakt.” Maar ja, deze hoge boom vangt wel veel zicht, dus dat gaat niet.
Moest dan echt zo’n heel circus worden opgetuigd? Zijn er geen andere manieren om dit op te lossen? Zou mediation in zulke zaken niet beter zijn, waarbij men zich bindt aan de uiteindelijke uitspraak van de mediator? Echter ook over deze opvatting zullen de meningen verdeeld zijn. Ook daarover kun je nog lang bomen. Net als over die taxus, die bijna net zo diep geworteld is in de grond, als onze democratie.
Frans Riet
